Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/75

 — Cudowny, niesłychany wynalazek — mówiła księżna z przejęciem.
 — O tak, proszę pani — potakiwała Dziutka — czegoś podobnego jeszcze nie było. Tylko... — tu urwała nagle, jakby zażenowana, dodając po chwili — kuracja działa tak dziwnie!
 — Pod jakim względem? — zapytała księżna zaciekawiona.
 — Czy pani jest mężatką? — rzekła Dziutka, nie odpowiadając na pytanie.
 — Jestem wdową — odparła zapytana z pewnem ździwieniem w głosie.
 — No, to musi pani — szepnęła swawolna dziewczyna, spuszczając oczy — wyjść za mąż!
 — Ah, więc na tem polega ów dziwny skutek kuracji! — zaśmiała się księżna.
 Zajęte rozmową kobiety nie słyszały bryczki, zajeżdżającej po miękkiem błocie przed ganek.
 Wyskoczył z niej Bohusz, ździwiony widokiem dwu samochodów na podwórzu, wszedł szybko do pokoju i ujrzał — Dziutkę w ożywionej rozmowie z księżną!
 Basztańska spostrzegła go pierwsza, zresztą była pierwszą zkolei, powstała więc szybko, przeprosiła Dziutkę i skinąwszy jej, na pożegnanie, uprzejmie głową — jak zwykle w poczekalni lekarza — pociągnęła za sobą Bohusza na ganek.
 — Czem zawiniłam — szepnęła — że pan me przybył wczoraj do Lasów?
 — Sądziłem — rzekł wymijająco, choć czuł zadowolenie wewnętrzne, że skrupuły jego okazały się