Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/78

 — Tego z „Telegrafu“? — przerwał Bohusz.
 — Tak, tak, tego samego, co mnie wówczas naciągnął, że potrzebuje twego lekarstwa dla babki!
 Na to wspomnienie Bohusz roześmiał się serdecznie.
 — Dopiero, gdy on się wziął do Marty i wkręcił do jej serca, to dostał adres i oto masz swoje kochanie przed sobą.
 Przy tych słowach ujęła palcami spódniczkę i uczyniła przed nim najwdzięczniejszą révérence baletową.
 — I tak prosto — rzekł, sadzając ją na kanapie — z miasta samochodem?
 — Phi! — odparła wesoło — jeszczebym jeździła kolejami, gdy mam własny samochód? Ale posłuchaj, jak to było z tą panią.
 Tu opowiedziała szczegółowo spotkanie z księżną, przerywając od czasu do czasu opowiadanie wybuchami śmiechu, tak się cieszyła ze swego „kawału“.
 Nagle spytała:
 — I któż to jest ta piękna dama?
 — Księżna Basztańska.
 — Zapewne synowa tej starej Basztańskiej?
 — Nie, ona sama.
 — Żartujesz!
 — Bynajmniej!
 — I tyś zrobił — zawołała, odsuwając się od Bohusza, aby mu się lepiej przyjrzeć, czy nie żartuje — z tego starego czupiradła taką piękną niewiastę? Wiesz, to wprost niesłychane!
 — A jednak tak jest.