Strona:Eliksir prof. Bohusza.djvu/79

 — No, no! Gdy opowiem to u nas — rzekła, już myśląc o rozniesieniu ciekawej nowiny — to mi nie uwierzą! Doprawdy, chciałabym być twoją pacjentką.
 — Już nią jesteś, przynajmniej ze względu na moją nianię.
 — Nianię! — zawołała znów, wybuchając śmiechem, tak zabawnym wydawał się jej ten wyraz: mania w ustach Bohusza — czyś ty niemowlę, że masz jeszcze nianię?
 Bohusza uraziły te słowa.
 — Czyś nie poznała jeszcze — rzekł dość sucho — staruszki, piastunki mojej, która nosiła mnie jeszcze na rękach?
 — Nie! I nie odmłodziłeś jej jeszcze?
 — Nie. Nie chce.
 — Nie chce? Kobieta nie chce być młodą? Wiesz, muszę koniecznie poznać ten numer sensacyjny!
 W tej chwili, jakby na wezwanie Dziutki, uchyliły się drzwi boczne i siwa głowa Józefowej zajrzała do pokoju, widząc jednak Bohusza, zajętego rozmową, cofnęła się szybko. Ale Bohusz już ją spostrzegł i zawołał:
 — Nianiu, nianiu, co za interes?
 Na te słowa Dziutka zerwała się z kanapy i podbiegła do wchodzącej staruszki.
 — Więc to jest niania — zawołała, biorąc staruszkę za obie ręce — stara niania mego pana profesora, co nie chce być młodą!
 Przy tych słowach, nachyliła się i bez namysłu ucałowała serdecznie zażenowaną starowinę w oba policzki.