Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom I.djvu/079

 — Widzi, tatko? motylki... o! jakie motylki... ale w ogrodzie ładniejsze... Julek mówił, że za miesiąc będą już rybacy łowić jacicę... wie, tatko, w nocy... na czółnach... z takimi ogniami... Czy tatko kiedy łowił z rybakami jacicę? Julek mówił, że to takie malusieńkie, malusieńkie motylki... dla ryb, widzi, tatko, na przynętę...
 — Widziu! — zaczął Korczyński w twarz małego syna patrząc tak, jak może dotąd nigdy nie patrzał. — Widziu, słuchaj, Widziu!
 — Co, tatku?
 — Lubisz ty te malutkie, białe motylki?
 — Lubię, tatku, takie ładne...
 — A Niemen lubisz?
 Dziecko aż nóżkami zatupało.
 — Tateczku, żeby tateczko wiedział, jak to dobrze pływać i ryby łowić!... Ja z Julkiem dziś pływałem... on złowił szczupaka... wie, tatko, na sznur... a ja na wędę dwa kiełby, takie śliczne, śliczne kiełbiki...
 — A las lubisz, ten co za Niemnem?
 — Aj, tateczku, my z ciocią Martą i z Justynką w niedzielę do lasu sobie popłynęli, grzyby zbierali, i tak było wesoło, wesoło...
 Grube ramię mężczyzny coraz silniej obejmowało szczupłe ciałko dziecka i duże, ponure oczy miękły i promieniały topiąc się w czystych, błyszczących, ruchliwych źrenicach dziecięcych.
 — A tatka kochasz? A?
 Na pomarszczonym czole, szorstkich policzkach i długich wąsach Korczyńskiego nie było takiego miejsca, którego by nie ucałowały śmiejące się i świeże usta jego syna. Był to swawolnik i wisus, jakich mało; nie tylko w całym domu, ale i w całym Korczynie słychać go było. Kiedy go do nauki napędzano, krzyczał: „Nie dręczcie mię!“ i biegł co siła na folwark do parobkowskich dzieci czy w pole do żeńców albo