Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom II.djvu/025

 Słowa te z prostotą wymówione ułagodziły ją w mgnieniu oka. Z powagą jednak mówić zaczęła:
 — Ponieważ, kuzynie, zwierzyłeś się przede mną ze wszystkim, uważałabym się za podłą, gdybym ci pobłażała i przytakiwała...
 Urwała i zmieszała się trochę, bo uczuła nagle, że w mowę jej wplątywać się zaczęły wyrażenia grube i które dla siebie za niewłaściwe uważała. Tych wyrażeń i pewnych szorstkich dźwięków głosu nabrała w ciągłej styczności ze służbą, z parobkami, z robotnikami, a tak przy tym była żywą, że uniknąć ich nie mogła wtedy nawet, kiedy tego chciała najbardziej.
 — Jak wprzódy w swoim domu, tak teraz w swojej mowie coś nieeleganckiego spostrzegłaś, prawda? — zapytał przybyły.
 Zarumieniła się znowu trochę, ale wnet od siebie myśl odwracając z zamyśleniem wymówiła:
 — Dziwna rzecz! Jesteś jednak i dobry, i rozumny... To tak zupełnie wygląda, jakby w jednym człowieku było dwóch ludzi...
 Różyc w rękę ją pocałował.
 — Powiedziałaś jak filozof. Widzisz, to ta dwoistość jest kluczem do odgadywania wielu na świecie zagadek...
 Splotła ręce na kolanach i kołysała głową w obie strony.
 — Wiesz co, kuzynie? — zaczęła — zdaje mi się, że byłbyś daleko szczęśliwszym, gdybyś się takim bogatym nie urodził.
 — Albo — przerwał — gdybym się był urodził — bardzo głupim.
 — Jakto? — zapytała.
 — Zgadnij! — zażartował i z ciekawością na nią patrzał.
 Przez chwilę myślała.
 — Cóż to tak trudnego do odgadnięcia! Gdybyś był głupcem, nie dbałbyś o nic i do końca hulałbyś sobie wesoło,