Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom II.djvu/038

 Spojrzał na zegarek.
 — Już przeszło sześć godzin jak z domu wyjechałem.
 — Boże mój! — westchnęła Kirłowa — a więcej niż sześć godzin trudno ci obejść się bez...
 — Bez czego? Nazwijże choć raz rzecz po imieniu! Po prostu, przez usta ci przejść to nie może, co?
 Próbował znowu żartować, ale było coś rozpaczliwego w geście, jakim dłoń po czole przesunął, i wymówił:
 — Trudno... nie podobna!
 Ona z bólem na niego patrzała.
 — Wiesz co? — rzekła — jedyny dla ciebie ratunek byłby w ożenieniu się z kobietą rozsądną, szlachetną i którą byś kochał...
 — Wracasz do swego...
 — I ciągle powracać będę! — zwykłym sobie ruchem ściśniętą ręką o dłoń uderzając zawołała i z wesołym znowu spojrzeniem dodała: — Ce que femme veut, Dieu le veut. Francuszczyzna moja pewno tak samo kulawa, jak u Justyny, ale przysłowie sprawdza się często. Zresztą, najlepiej po prostu mówić: gdzie diabeł nie może, tam babę pośle... Zobaczysz, że ja cię namówię...
 Przy drzwiach jeszcze, ściskając mu ręce mówiła:
 — Jak tylko złapię swobodną godzinę, sama do ciebie przyjadę i znowu o tym pomówimy. I jeszcze coś na myśl mi przyszło. Jeżeli chcesz dla Wołowszczyzny prawdziwie dobrego rządcy, zrób tę propozycję Korczyńskiemu. To, to ale. Doskonały gospodarz, jak wół pracowity i perła uczciwości, mówię ci, że perła... Spróbuj...
 Niedbale machnął ręką. Widać było, że śpieszył bardzo z odjazdem i że wszystko na świecie obchodzić go przestawało, ale Kirłowa zbiegła z ganku i przy stopniu karety zgrabnym ruchem uczepiwszy się jego ramienia szepnęła mu jeszcze na ucho:
 — Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o Justynie. Kpij