Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom II.djvu/133

się z brzegu czółna i z głośnym, tryumfującym brzęczeniem wzbijając się w powietrze w kierunku parowu i okolicy uleciała. Jan patrzał za nią.
 — Ot, i uratowane pracowite, dobre zwierzątko! — z pogodnym, zadowolonym uśmiechem w oczach i na ustach zwolna wymówił.
 — Zawsze to o jedną śmierć mniej, a o jedną kroplę słodyczy więcej na świecie — dodała Justyna, i zdawać się mogło, że pogodne zadowolenie z uśmiechu Jana na jej twarz spłynęło.
 — Prawdę pani mówi — wiosło w wodzie zatapiając odparł — umierania i goryczy wszelakich pełno na świecie, a słodycz na nim bardzo jest droga...
 — Skąd pan wie o tym? — żywo zapytała.
 Popatrzył na nią długo, dziwnie, z trochę ironicznym uśmiechem w oczach.
 — Państwo myślą — zaczął — że człowiek w prostym stanie będący uczucia swego i swoich myśli nie ma. Ale może w tym jest pomyłka...
 Chciał coś jeszcze mówić, ale powstrzymał się, usta mu tylko drgnęły, krewkim ruchem czapkę na czole poprawił i żywiej wiosłować zaczął.
 — Wiem i wierzę — z powagą rzekła Justyna.
 Uśmiechnął się znowu i ręką skinął.
 — Co pani wie? — trochę porywczo rzucił.
 — To prawda — odpowiedziała i cała rumieńcem spłonęła.
 Jemu we wpatrzonym w nią wzroku zagrał żal.
 — Nie ma czego wstydzić się ani smęcić — łagodnie już przemówił — tak już pani urodziła się i uczyła się też czego innego...
 W tej chwili usłyszeli żałosne skomlenie psa i przewlekłym, gapiowatym głosem wymówione:
 — Dobry wieczór państwu!