Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom II.djvu/198

swej pogrążonym, że żadna myśl jej obca, żadna troska nie mająca związku z wychodzącymi mu spod pióra notatkami i cyframi dosięgnąć by go nie mogły. Jednak w sąsiedniej ciemnej sali odgłos stąpania usłyszawszy żywym ruchem głowę znad księgi rachunkowej podniósł.
 — Witold? — głośno zawołał.
 Justyna w progu oświetlonego gabinetu stanęła.
 — A! to ty! — wymówił takim tonem, jakby tylko co był się ucieszył, a teraz uczucia zawodu doświadczył.
 Ręką po drgających od zmęczenia powiekach powiódł.
 — Nie wiesz czasem gdzie... Witold?
 Powiedziała, że tylko co widziała go pływającego po Niemnie z rybakami, którzy jacicę łowią.
 — A! — rzekł krótko i znowu pochylił się nad rachunkową księgą.
 Justyna zbliżyła się ku niemu.
 — Dobranoc, wuju — rzekła z cicha i dłużej, serdeczniej niż zwykle rękę jego ucałowała.
 Po głowie jej kręciły się słowa:
 — „Nie krzyknął, nie zapłakał, tylko przed oknem stanął i w nocne ciemności patrząc takim głosem, jaki u konających bywa, kilka razy imienia boskiego wezwał“.
 Całując go w rękę w twarz mu patrzała. Boże! ileż zmarszczek, ileż zmarszczek tę twarz okrywało! Tworzyły one grube fałdy i cienkie promienie na czole, na policzkach, dokoła wypukłych oczu z piwną, posępną źrenicą. Która z tych zmarszczek była mogiłą jego obu braci? w których pogrzebane leżą nadzieje i uniesienia jego młodości? które wyrył czas przez dwadzieścia kilka lat długo, ciężko, ołowianymi kroplami na głowę mu ściekający?
 — Dobranoc, dobranoc! — z roztargnieniem odpowiedział i szorstkimi wąsami czoła jej dotknął. O nic jej nie zapytał. Nigdy domowych nie zapytywał o nic, co się ich samych tyczyło. Wiecznie zajęty, zafrasowany, zamyślony, wy-