Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom III.djvu/048

jowi, który zjawił się natychmiast, rzucił w zwykły sobie sposób krótki rozkaz:
 — Konie zaprzęgać!
 Lokaj zniknął za drzwiami, Klotylda porwała się z kanapki.
 — Jedziesz! — z żalem zawołała.
 Ironia i złośliwość, które wrzały w niej przed chwilą, znikły bez śladu; czuła już tylko, że mąż jej odjedzie i cały jej plan dnia szczęśliwie z nim spędzonego pierzchnie.
 — Muszę — obojętnie odpowiedział Zygmunt.
 — Dokąd? — zapytała znowu i ramionami objąć go próbowała, ale on twarzą zwracając się ku oknu po paru sekundach milczenia odpowiedział:
 — Do Korczyna!
 Zbladła i znieruchomiała.
 — Zygmusiu...
 Głos jej był teraz cichy, zdławiony.
 — Que veux-tu, chère enfant?
 — Ty tam nie pojedziesz, Zygmusiu...
 Szybko zwrócił się ku niej i z głębokim zdziwieniem zapytał:
 — Dlaczego?
 — Dlatego... — zaczęła — dlatego...
 I nie dokończyła. Strwożyła się, czy też ogarnął ją wstyd.
 — Dawno nie odwiedzałem stryja i mam do niego interes. Czy chciałabyś, abym zerwał stosunki z moim stryjem?
 — O, nie, nie! — z wybuchem zawołała — niech Bóg broni, abym wnosiła niezgodę do rodziny, w którą weszłam!
 — Czegóż więc sobie życzysz?
 Bladła i rumieniła się na przemian. Nie mogła, nie chciała być zupełnie szczerą. Duma i skromność usta jej zamykały. Wreszcie z płaczem prawie wybuchnęła:
 — Więc przynajmniej weź mię z sobą!
 — I to jest niepodobnym — perswadował. — Wiesz dobrze