Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom III.djvu/052

rzeć, pani Andrzejowa powstała i poruszyła stojący na stole dzwonek.
 — Dokąd pan Zygmunt pojechał? — zapytała zjawiającego się we drzwiach lokaja.
 Miała jeszcze trochę nadziei, że pojechał nie do Korczyna, a usłyszawszy odpowiedź, która jej tę nadzieję odbierała, po chwilowym milczeniu rzekła jeszcze:
 — Kiedy powróci, powiedz, że proszę, aby zaraz przyszedł do mnie.
 Po odejściu służącego długo sama jedna stała pośrodku pokoju z rękami splecionymi i opartymi o stół, pełen dzienników i książek. Na blade jej policzki wystąpiły plamy ognistych rumieńców. Wrzała w niej burza zgrozy i niezmiernego żalu. Zbyt wiele w samotności rozważała i myślała, aby miłość i nawet namiętność wzrok jej utrzymać mogły w wiecznej ślepocie. To zaś, co niezupełnie jeszcze dokładnie, ale już spostrzegała, było grubą ciemnością zachodzącą na najdroższe ideały i wszystkie pociechy i chluby.