Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom III.djvu/211

 O aniele mówiąc na Witolda ukazywał, do którego też przystępować zaczęli inni.
 Z godzinę trwał tam gwar wielki, z zapytań, odpowiedzi, śmiechów, okrzyków złożony.
 — Wiwat pan Korczyński! Wiwat pośrzednik nasz i orędownik! — co moment wykrzykiwał Fabian.
 — Chwała Panu na wysokościach, na ziemi pokój ludziom dobrej woli! — modlił się Apostoł.
 — A ja tak mówię: że z tego zasiewku, da Pan Bóg, pięknego plonu doczekamy... — przebijał się powolny, poważny głos Strzałkowskiego.
 Może tam Witolda ściskano, całowano, może mu różne na przyszłość projekty i rady podawano, może nawet na rękach podnoszono, bo zdyszany od zmęczenia i ogniście zarumieniony z chaty Fabiana wybiegł, młodzież po zielonej uliczce i dokoła gumna przechadzającą się ukłonami lub ściśnieniami rąk powitał, najkrótszymi ścieżkami śpiesznie ku dworowi poszedł, i więcej już dnia tego w okolicy się nie ukazał. Z dala go tylko potem widziano po drogach pole przerzynających z ojcem chodzącego. Przez dzień cały syn i ojciec ani na godzinę nie rozstawali się z sobą. Długo w gabinecie Benedykta nad rozłożonym na biurku planem Korczyna obaj siedzieli, z cicha pomiędzy sobą naradzając się, linie jakieś i cyfry na papierze kreśląc; a przed zachodem słońca kilku weselników u samej krawędzi zielonej góry stojących ujrzało na Niemnie łódkę wiozącą dwóch ludzi, z których młodszy wiosłem robił.
 Za Niemnem obaj na żółtą ścianę wstąpili i w borze zniknęli.


 Przed zachodem słońca gody weselne Elżusi miały się ku końcowi. Więcej niż o połowę zmniejszona kompania przechadzała się po zagrodzie i drodze; w gumnie tak jak wczoraj na oścież otwartym Zaniewscy jeszcze od czasu do czasu