Strona:Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem (1938) tom III.djvu/220

 Ujęty i wzruszany, z zapałem odpowiedział:
 — Ja także dla panny Jadwigi, jeżeli tylko zechce, na zawsze szczerym przyjacielem pozostanę, a mam nadzieję, że i pannę Jadwigę szczęście na tym świecie nie ominie...
 — Spodziewam się — odszepnęła — spodziewam się, że i mnie Bóg nie opuści...
 — A wprędce też może i dozgonnego przyjaciela, takiego, który panny Jadwigi wart będzie, ześle...
 Łza stoczyła się po rozognionym jej policzku i na wiszące u szyi końce żałobnej wstążeczki spadła, ale z głową spokojnie i trochę dumnie podniesioną Jadwiga powtórzyła:
 — Spodziewam się, spodziewam się, że tego dostąpię. Kiedy już takie przeznaczenie kobiety, żeby jak tyka sama w świecie nie tkwiła, to i mnie go nie ominąć...
 — Tedy i ja z gruntu serca pannie Jadwidze wszystkiego dobrego życzę, a proszę, żeby do mnie nijakiego gniewu nie miała...
 — A ja pana Jana o dobre wspominanie proszę...
 — A jakże! całe życie przyjacielem pani ostanę...
 Rękę do niego wyciągnęła, on z uszanowaniem ją pocałował.
 — Do chaty mi pora — rzekła — parobek żyto na nasienie młóci, jeszcze źle wymłóci, i dziadunio niedomaga!
 Zwolna odwróciła się i zwolna, w czarnej swej sukni, wyprostowana i silna, w grubym warkoczu jak w wieńcu brunatnej pszenicy na głowie, w głąb okolicy ścieżkami odeszła.
 Jana jakby przypomnienie jakie w serce uderzyło, tak wstrząsnął się cały i tak szybko ku zagrodzie swojej prawie biec zaczął. Przed rozmową swą z Domuntówną widział Justynę ze stryjem jego w bramie ich zagrody rozmawiającą. Ale gdzież teraz była? Może już odeszła? Może widziała, że on tak długo z Domuntówną rozmawia, i Bóg wie co sobie myśli! Zdyszany i niespokojny przebiegł ogród i wpadł na