Strona:Eliza Orzeszkowa - Czarownica.djvu/14

 Spuszczając oczy, dziewczyna odpowiadała.
 — A zalecają się. Już ja wam, babko, przeszłej niedzieli mówiłam, że Stefan Dziurdzia i Michałek Kowalczyk.
 — Aha, to nic... Na toś ty dziewka, żeby się do ciebie kawalery zalecali. Ale paciorek od nich nie brałaś, ani pieniędzy, ani nic?
 — Nie brałam.
 — Pewno?
 — Pewniusieńko, babulu.
 — Pamiętaj, żeby na tobie grzechu przed Bogiem ani wstydu przed ludźmi nie było. Kiedy który lubi, niech się żeni; a kiedy żenić się nie chce, to ty przy zbliżeniu się wszelakiem — raz, dwa, trzy, w pysk! Dziewczyna powinna być czysta, jak ta szklanka, kiedy ją w wodzie krynicznej wymyją.
 Pietrusia wstydliwie, lecz razem radośnie, zachichotała.
 — On ożeni się ze mną...
 — Który? — zapytała stara.
 — A Michałek Kowalczyk.
 Babka przyzwalająco pokiwała głową.
 — Dobrze — rzekła — czemu nie? chatę swoją ma, a także kawałek ziemi po ojcach. Przytem rzemieślnik. To tylko szkoda, że Michałowi teraz dwudziesty pierwszy roczek idzie. Jakże on się ożeni z tobą, kiedy musi iść do wojska?
 — Nie może być! — krzyknęła przestraszona dziewczyna.
 Stara głową pokiwała.
 — Oj, dziecko z ciebie! alboś ty o tem nie wiedziała?
 Co ona tam miała o wojsku wiedzieć? Michałek nie mówił jej ani razu, że do wojska pójdzie. Ot, zwyczajnie, młody, nie myślał o tem, co będzie kiedyś.
 — Może Michałek do wojska nie pójdzie? — rzekła. — Aby tylko dziś przyszedł!