Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/133

—   123   —

 — Temu, kto przywykł, podjął Awicz, książka dawać może chwile szczęścia w nieszczęściu...
 — Nu, to dobrze, że pan ją teraz masz!
 Podniósł się ze stołka. Westchnął.
 — Nie chce się iść! Niby to pan zamknięty siedzisz, a ja po wolnym świecie chodzę, a adnakoż może panu... jak to powiedzieć? może panu i nie gorzej niż mnie. Bo jaki to świat? Brzydki, podły świat... krew ludzka na nim się leje... ludzie jedni drugich nie nawidzą... I najgorsze to, że człowiek sam siebie nie rozumie i czasem sam na siebie chciałby plunąć... To i niechce się czasem po tym świecie chodzić!
 Głębokie, gnębiące cierpienie rozlało się mu po twarzy.
 — To przyjdź pan znowu kiedykolwiek, skoro ta moja nora tak się panu podobała, uprzejmie rzekł Awicz.
 — Przyjdu... mnie można do pana przychodzić. Nikomu nie można, a mnie można...
 — Dlaczegóż to?
 Oficer zniżył głos.
 — Plecy, widzisz pan, mam! Wot dlaczego.
 — Jakto plecy? Co to?
 — Wot takie plecy, co mnie od wszystkiego bronią... Mnie dlatego i po tem nieszczęściu w lesie zrotnawo komandirstwa nie zrzucili. Drugi by tak poleciał, że jejej! a mnie on bronił, przez to ja i do pana przychodzić mogę, kiedy tylko zechcę...