Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/138

—   128   —

Proszę wejść! Chciałem nawet zobaczyć się z panem.
 Wszedł, powitaniem tem wyraźnie uradowany i dość dziwnie na twarzy jego, najczęściej ponurej wyglądał uśmiech filuterny, z jakim pytał:
 — A co? Krewne pańskie były?
 — Były, panie, były! Tak cieszę się, że je widziałem i tylko się dziwię...
 — Czemu pan się dziwisz?
 — Że pozwolili...
 Oficer znowu na jednym w celi stołku drewnianym usiadł, dłonie na kolanach oparł i łokcie z fantazją rozstawił.
 — Che, che, che, — zcicha zaśmiał się — che, che, che!
 A siwe oczy jego, w rozgorączkowanej twarzy więźnia tkwiące, miały w sobie coś jakby opiekuńczego i zarazem dumnego; zdawały się cieszyć jego radością i zarazem mówić: A widzisz, co ja mogę! A widzisz, jaki ja!
 — Wot kiedy już do tego przyszło, to już panu powiem, jak to było.
 Na grube drzwi zamknięte niespokojne wejrzenie rzucił i ku Awiczowi pochylony szeptał:
 — Tu jest taki człowiek, co na bardzo wysokim postie stoi. To mój towarzysz z korpusu i my już w korpusie bardzo jeden drugiego lubili. A potem, to ja raz z wielkiego nieszczęścia go wyratował. Mniejsza o to, jakie to było nieszczęście i jak ja jego ratował, ale choć on na wysokim postie stoi i wiele może, a ja mały sobie człowiek, tak było i on ni-