Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/139

—   129   —

gdy o tem nie zapomniał. On mnie lubi, to mój prawdziwy drug...
 — To są plecy pańskie i pan się do nich za mną wstawiał...
 Potakująco głową skinął.
 — Ja nawet skłamał przed nim i powiedział, że pan jesteś mój plemiannik...
 Aleksander był wzruszony.
 — Dziękuję! nie wiem, czemu przypisać...
 — Nu wot! Czemu przypisać? Ja pana polubił... kak to od razu... jeszcze tam w lesie... pan Apolka znałeś i ja nawet przypomniał sobie, co on mnie o panu mówił...
 — Nie, nie! To nie to... z żywością zaprzeczył więzień, pan wogóle musisz być... Mówiły mi przecież krewne moje, jakie nieszczęścia stać by się mogły... żeby tam wtedy pana nie było!
 — Mówiły, mówiły panu o tem!
 Oczy rozbłysły mu uciechą, która jednak prędko zgasła.
 — Nu da! Ale co w tem osobnego? Zwierzem by chyba trzeba być...
 — A jednak, nie bez pewnej ironji przerwał Aleksander, gorliwym pan jesteś w swojej służbie. W czasie rewizji owej, sroższy pan był od towarzysza swego i potem, tam... na grobli... sam widziałem, z jaką gorliwością, z jakim zapałem...
 Wyprostował się oficer i z wielką powagą w postawie i na twarzy przerwał.
 — To był mój obowiązek. Raz ja na służbę poszedł, to już uczciwie służyć powinien. Ja z tego