Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/160

—   150   —

townym jego ruchem. Oficer gwałtownie cofnął się od okienka i oczy zakrył ręką, która drżała. I on zobaczył coś na złotem jeziorze zorzy. Zobaczył sucho zarysowane na niem czarne linje...
 Rękę od oczu odejmując, zaczął śpiesznie:
 — To nic! to nic! Oczy od patrzenia na tę światłość zabolały. Mnie już czas iść. Ze trzy dni będę jeździł po służbie i pana nie zobaczę. Bądź pan zdrów!
 Był już przy drzwiach. Zatrzymał się jeszcze.
 — Bądź zdrów! powtórzył.
 A potem przez okrągłe okienko we drzwiach.
 — Atworyt'!
 Ale mniej jakoś głośno i twardo, niż zwykle.
 Z łatwością otrzymał trzydniowy urlop i u końca dopiero dnia trzeciego do miasteczka powrócił. Zaraz poszedł do wysoko postawionego przyjaciela.
 — Dokuczam ci ja, gołubczyk, ale to już ostatni raz... Potem nigdy już nie będę. Cóż z tem wezwaniem mego plemiannika do komisji? kiedy?
 — Jutro wieczorem!
 Radość błysnęła mu w oczach.
 — Wieczorem! to dobrze, dobrze!
 — Z czego ty tak ucieszył się, Apolinar?
 — Cały dzień jeszcze mieć będę do namawiania...
 — Namawiaj, namawiaj, aby upokorzył się. Od tego zależy wszystko.
 — Ale, drogi, uczyń ty mi jeszcze jedną łaskę.