Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/18

—   8   —

 — Rzecz prosta, że przyjedzie. Czy dowództwo przyjmie? niewiadomo...
 — Przyjmie niezawodnie...
 — Dlaczego niezawodnie?
 Gospodarz domu zbliżył się do żony i zcicha rzekł:
 — Jest już tak późno, że kazałem podawać wieczerzę. Proś gości, Stefuniu!
 Wysokie czoło przeszywała mu zmarszczka niezadowolenia, i w zarysie ust tkwił wyraźniejszy, niż kiedykolwiek, sarkazm. Jeden ze stojących przed nami młodzieńców z drgnieniem ironji w głosie zapytał:
 — Pan już zwątpił?
 — Zwątpiłem.
 — Ja nie.
 — Ani ja.
 Gospodarz zawołał:
 — Szczęśliwa młodość!
 — Dlaczego szczęśliwa? — zapytały trzy młode głosy, w których brzmieniu czuć było już rozniecającą się iskrę tych sporów, uraz, zażaleń, które od roku, może więcej, wybuchały tu pomiędzy ludźmi starszemi a młodszemi co dzień, co godzinę, gorące, czasem namiętne i gwałtowne.
 Gospodarz domu sympatji młodego pokolenia nie posiadał, o! nie, za ironję, za to, co nazywało ono chłodem uczuć, może trochę za dumę człowieka wysoko wykształconego i możnego. Tym razem jednak znikł mu z ust bez śladu wyraz ironji.
 — Dlatego — odpowiedział — że młodość to wiara, która uszczęśliwia, gdy wątpienie boli.