Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/190

—   180   —

blaskiem jednej myśli, jednej nadziei, jednego zamiaru i celu.
 Wnet po wczesnym i krótkim obiedzie rzekł do matki.
 — Może do mamy pokoju na rozmowę pójdziemy, bo tam bębny najmniej przeszkadzać będą...
 — Jakie tam bębny! Janek i Olek zaraz znowu do wioski, albo do lasu polecą...
 — Są jeszcze dwa mniejsze bębenki...
 — No, te robaki... nic jeszcze nie rozumieją! Ale idź do mego pokoju, a ja tylko Teleżukowej coś powiem i tam przyjdę...
 Niebawem wchodziła do tego pokoju, który był właściwie izdebką wązką, o jednym, na ogród wychodzącem oknie, a tuż za nią wysoki próg przestąpiły Brońcia i Ludwinka. Dwa też cienkie głosiki zadzwoniły.
 — Matuchno! Mamusiu! Mamciu!
 — Czego chcecie?
 Z oczyma na matkę podniesionemi, chwilę milczały, a potem najspokojniej i najpoważniej w świecie odpowiedziały.
 — Niczego!
 Z matką i przy matce być chciały tylko, a przytem lubiły niezmiernie tę izdebkę, do której wstęp bez niej, z powodu rachunków stół do pisania okrywających, był im wzbroniony.
 Mogłyby sobie z tych papierów zabawki powykrajać, lub na wiatr je puścić.
 — No, kiedy niczego! to idźcie stąd sobie! Do Teleżukowej idźcie!...