Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/195

—   185   —

Jedną ręką ściskając brzeg ławki, drugą brata za kolano pochwycił.
 — Słyszysz, Olek? słyszysz?
 Ten drżeć zaczął jak w febrze.
 — Aha! szab... szab... szab... le...
 — Ciiii — cho!
 Matka mówiła znowu.
 — Motyki do kopania ziemi wziąć trzeba...
 A Julek.
 — Ja z Teleżukiem. Czy on w domu?
 — Pewnie... powiem mu...
 Chwila milczenia, poczem znowu Julek mówi.
 — Tylko z chłopcami... żeby nie wiedzieli...
 — E! Także! głupstwo! Błazenki te, co oni...
 — Niech mama tak... niech mama tak nie... oni i bardzo nawet... spostrzegam...
 — Nie może być! Swawole im jeszcze w głowie i Janek w książkach cały...
 — No, no! Tak się mamie... materjał palny...
 — Spać im iść każę... dla twojej spokojności...
 Tu drzwiczki z izdebki matki do pokoju dziecinnego prowadzące przeciągle zaskrzypiały i jednocześnie dwa cienkie głosiki rozległy się tak donośnie, że aż za oknem słychać było.
 — Mamciu! matuchno! mamo!
 — Ot już tam i wjechały małe — sarknął Janek. — Wszystkiemu koniec będzie. Zmykajmy!
 Chyłkiem, zerwawszy się z ławki, w pobliskiej gęstwinie drzew i krzaków zniknęli. Tam, za gęstą zasłoną z zieleni na ziemi siedząc długo, zawzięcie pomiędzy sobą szeptali. Nad ich głowami, blisko