Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/197

—   187   —

 Brońcia nie bez pewnej jeszcze trudności czytać zaczęła.
 — Mieczy—sław Stary...
 — Nie chcę Miecislawa... przerwało jej kapryśne sarknięcie Ludwinki...
 Cierpliwie starszy „robaczek“ kilka kartek przerzucił i zaczął.
 — Władysław Ja...
 Ale młodszy przerwał znowu.
 — Nie chcę Wladislawa...
 — No, to czego chcesz!
 Porwała Ludwinka książczynę z kolan siostry i, na swoich ją rozłożywszy, z wydętemi od wysiłku wargami, przez chwilę karty przewracała. Poczem zaczęła z wielkiem trudem i jąkaniem.
 — L-e-le-s-i-ek — Lesiek.
 — Daj!
 — „Przez dworaków opuszczona, Helena w stroju niedbałym"...
 Duży ptak furknął z pod niebieskiego dachu i nad głowami dzieci przemknąwszy, lotem strzelistym pomknął w dal.
 — Jaskółka!
 Niewiedzieć czego porwały się i niewiedzieć czego, na całe gardziołka śmiejąc się, pobiegły w tę samą stronę, w którą jaskółka uleciała.
 A pani Teresa, pierwszy raz w życiu, zapewne, zdawała się o samem istnieniu najmłodszych swych dzieci zapomnieć. W końcu dziedzińca, pomiędzy szaremi ścianami stodółki i świrna, z chłopem barczystym i rosłym, w siwą siermięgę ubranym, roz-