Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/200

—   190   —

 — Niech Teleżuk nic sobie nie myśli, dopóki ja nie wytłomaczę. Kiedykolwiek wszystko opowiem i wytłomaczę. Ale tylko...
 Z nogi na nogę przestępowała, myślą jakąś zaniepokojona.
 — Niech tylko Teleżuk nikomu o tem nie mówi, nikomu, a nikomu...
 Chłop ze wzgardliwością niewypowiedzianą ramionami wzruszył.
 — Ot, pani niby to, a kiedy baba, to taki i durna!
 Odwrócił się i już odchodził, silny, rosły, z pochyloną kamienną twarzą. Ona, z rękami opartemi o biodra, śmiejąc się, za nim patrzała. Wrócił jeszcze.
 — A kolyż to bude? — krótko zapytał.
 — Gdy tylko ściemnieje...
 — Gdzie te cztery wielkie dęby?
 — Aha. Ja tam już będę.
 — W Dubowym Rohu?
 — Aha!
 Dzień dobiegał do końca, słońce zaszło, zorza wieczorna zagasła, na bezmiesięcznem niebie świeciły gwiazdy.
 Nieszeroką drogą, pośród pola do bliskiego lasu prowadzącą, dwoje ludzi szło szybkim krokiem i zamieniało się nielicznemi słowy.
 — Czy byłeś w Lublinie?
 — Byłem... a jakże! Tam my często...
 — Inka tam jest?
 — A jest.