Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/201

—   191   —

 — Widziałeś ją?
 — Naturalnie; jakże mógłbym nie widzieć! Ona przecież zawsze między rówieśnicami, jak lilja między... jakże tam... niech będzie między... trawami.
 — Także brednie! powiedziałbyś lepiej, co ona tam robi?
 — Cóż Inka może robić? Każdego, kto się na oczy jej nawinie, kokietuje!
 — Julek!
 — No i cóż takiego? Alboż mama sama o tem nie wie? Zresztą, one tam wszystkie konfederatki dla nas szyją, koszule jedwabne i różne tam różności... oprócz tego śpiewają sobie, szczebioczą.
 Kobieta westchnęła głośno.
 — Julek...
 — Co mamo?
 — Żebyś ty ze mną o siostrze choć raz serjo porozmawiał!
 — Kiedy bo, moja mamo, o Ince trudno jest mówić serjo.
 — Głupstwo! Dla czegóż to?
 — Bo w niej samej niczego serjo niema. Dziewczyna pusta, w piękności swej, jak nasza szlachta okoliczna mówi, zadufana i w Leszczynce nudzi się piekielnie, a jak w świat wyleci, to sobie fruwa. Psychologja nie trudna i nie osobliwa.
 — Aha! ale bieda osobliwa może być...
 — Jaka tam bieda! Za mąż pójdze — i już.
 Umilkli. Z obu stron drogi, w zbożu już dobrze podrosłem, przebiegały ciche szelesty, szmery, mo-