Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/202

—   192   —

że chody glist i kretów, albo podloty ptaków nad świeżo uwite gniazda. Las był już blisko; w ciemnej ścianie jego coś ćwirknęło, gwizdnęło i na chwilę umilkło, aż po zmroku gwiaździstym, nad polem cicho szemrzącem rozległ się głośny, dźwięczny, przeczyście srebrny tryl. Rozległ się, pół minuty trwał i umilkł.
 Julek podniósł głowę.
 — Słowik! — szepnął i w szepcie tym, jak w źwierciadle ludzkiego serca, odbiła się tajemniczość wieczoru, gwiazd, ciemnego lasu i słowiczego trelu.
 — Wcześnie w tym roku słowik... zaczęła p. Teresa i nie dokończyła.
 — Oj, ten rok! ten rok! ten rok!
 Słowa te, jak z podmuchem wiatru, wyszły z jej piersi z ciężkiem, trzęsącem się westchnieniem.
 A w tej że chwili, w lesie znowu, lecz w dalszej głębi, w innej stronie, zabrzmiał taki sam, jak przedtem tryl srebrem dzwoniący, przez oddalenie od tamtego cichszy i tak, jak tamten, umilkł, a bujne runie po obu stronach drogi i u brzegów ich majaczące w zmroku drobne twarze kwiatów, zdawały się w nieruchomości słuchać, czekać.
 — Słyszysz, Julek? Ten drugi, to właśnie tam zaśpiewał...
 — W Dębowym Rogu?
 — Gdzie te cztery najstarsze dęby rosną...
 — Mama i w ciemnościach dęby te rozpozna?
 — Oj, oj! Ile razy ja tam byłam. Ile ja tam...
 Miała już powiedzieć: przepłakałam! ale