Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/205

—   195   —

się trzykrotnie powtórzone, krótkie, lecz przenikliwe gwizdnięcie.
 U stóp grubej, wysokiej ciemności, która przestrzeń pomiędzy czterema potężnemi dębami zawartą napełniała, zatrzymał się wóz dwukonny, wysoko czemś naładowany i ktoś wysmukły, zgrabny, sprężystym ruchem młodzieńczym z niego zeskoczywszy, w mgnieniu oka przed panią Teresą się znalazł.
 — Pan Gustaw — szepnęła — pan sam?
 — Naturalnie, że sam. To najbezpieczniej. Takiego Teleżuka, jak pani, nie mam.
 W rękę ją na powitanie pocałował.
 — Julek, do roboty! a! i Teleżuk jest! Tem lepiej! We trzech prędzej pójdzie!
 We trzech! Zapewne! Bez pani Teresy rachował młodzieniec, z wozem naładowanym przybyły. Jeszcze tego świat nie widział, żeby ona gdy robota pilną była, sama lub wespół z innymi do niej się nie zabrała.
 — Teleżuk! Ile rydli przyniosłeś?
 — Cztery, pani.
 — Ot, sprytny! wziął jeden i dla mnie.
 Chłop spokojnie odpowiedział.
 — Wiadomo.
 I dźwignął z wozu grubą więź przedmiotów jakichś, szczelnie w coś owiniętych, które, gdy w silnych ramionach je podnosił, metalicznie i ostro szczęknęły.
 Niedaleko stamtąd, za grubym pniem dębowym jakiś mały cień, przysiadłszy do ziemi, zaszeptał.