Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/207

—   197   —

 Pracowali w milczeniu, czasem tylko kilku słowami przerywanem.
 — Niech mama odpocznie!
 — Także gadanie! Na tamtym świecie wszyscy wieczny odpoczynek mieć będziemy!
 A potem szept przybyłego z wozem młodzieńca.
 — Oj, zmęczyłem się!
 I odpowiedź p. Teresy.
 — Także dziw! rączki do roboty nie przyzwyczajone!
 Potem, pracy nie przerywając, trochę zdyszanym głosem mówiła.
 — A ja powiem, że nie szkodziłoby panom, oj, nie szkodziłoby dobrze sobie czasem pomachać siekierą, czy tam kosą, albo nad pługiem oblać się takim potem, żeby z nim razem wszystkie głupstwa, a to i grzechy, z kości i duszy powychodziły...
 Dwa młodzieńcze głosy zaśmiały się, a ona w odpowiedź śmiechowi temu sarknęła.
 — Niema czego śmiać się: prawdę mówię!
 Żelazco rydla głęboko w ziemię pogrążając, dodała.
 — Nie do Julka to mówię... on od dzieciństwa do roboty nawykł...
 — Do mnie pani to mówi?
 — A pewnie! Małoż to grzeszków: polowanka, baliki, koniki, pieski, zawracanie główek dziewczętom... No, czy nie było? Niech pan Gustaw sam powie... małoż to tego było?...