Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/268

—   258   —

 Dowódca, cierpliwość tracąc, krzyknął:
 — No to i ją do turmy, na Sybir... czort niech ją weźmie.
 A do podwładnych zwrócił się:
 — Brać ich!
 Sekund kilka i już obaj znaleźli się na siodłach, ramionami żołnierzy, którzy na nie wskoczyli, ogarnięci.
 Teleżuk raz jeszcze u strzemienia aż do ziemi się pochylł.
 — Zlitujcie się... panoczku... zaczął.
 Ale nad podnoszącą się z nad ziemi głową jego zabrzmiał okrzyk:
 — Pójdź precz! precz!
 Gdyby nie był chłopem! Był nim, więc nietknięty pozostał i widział jeźdźców, odbiegających wśród sosen rzadko rozstawionych, na koniach zgrabnych i lekkich, w różowym pyle poświaty słonecznej. Przez mgnienie oka zobaczył na rękawie odzieży Olka wielką plamę koloru krwistego, a potem twarz Janka bladą, jak płótno, oblaną deszczem łez. Z nad ramienia kozackiego zwracała się ku nim twarz Janka, wołając:
 — Teleżuk, powiedz mamie...
 Zagłuszył cienki głos chłopięcy tętent odbiegających koni. Teleżuk stał chwilę z głową w namyśle, czy w żalu kołyszącą się w obie strony, aż ruchem niespodzianie u niego szybkim rzucił się ku stojącemu opodal swemu wozowi.
 Siadł na wóz, wstrząsnął lejcami i pełnym kłusem niewielkiego, lecz dobrze doglądanego konia