Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/276

—   266   —

zmąconym. Zatrzymał się u progu, twarz pochylił, może w ukłonie powitalnym, może w zmieszaniu. Pani Teresa rzuciła się ku gościowi.
 — Byłam wczoraj u pana... w domu nie zastałam... żona pana... pani Karolina, nic nie wiedziała... Cóż bitwa? Julek?
 Obu rękoma rękę jego trzymała, krzyczącemi z głodu oczyma w twarz mu patrząc. On, głosem przytłumionym mówić zaczął.
 — Bitwa pomyślna... ale Julek...
 — Co? krzyknęła pani Teresa.
 — Z obowiązku przyjechałem oznajmić... raniony...
 — Jezus, Marja!
 Teraz on obie ręce jej w dłonie swe ujął i mocno je ściskał.
 — Raniony ciężko...
 Pani Teresa szeroko otworzonemi oczyma patrzyła mu w twarz, która pod jej wejrzeniem, w otoczeniu ciemnego zarostu, bladła. I oczy męskie, znużone, powlekły się szkliwem.
 Po izbie rozległ się przeraźliwy, kobiecy krzyk.
 — Zabity!
 Zaprzeczenia nie było.
 Wyrwała ręce z rąk Orszaka i przez izbę szła, niewiedzieć w jakim celu ku drzwiom izdebki swojej, z oczyma suchemi, z ustami rozwartemi szła, aż w pobliżu drzwi tych na ziemię upadła. Teraz to już nie oparła się mocy wewnętrznej i nawet o opieraniu się jej nie pomyślała. Runęła jak długa