Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/278

—   268   —

 — Maleńkie, wyszukaj... przyprowadź...
 Nad panią Teresą stanął i mową, jak zwykle, powolną, tylko głosem nieco podniesionym mówić zaczął:
 — Pani! A toż Janka i Olka ratować trzeba... A toż Olek to nawet i kulą utrafiony...
 Nad ziemią ochrypły, zdławiony głos krzyknął:
 — Jezus Marja!
 I ciężkie ciało kobiece, w szarej, szorstkiej sukni z rozplecionemi na plecach wspaniałemi włosy, nad ziemię dźwigać się poczęło. Z nieszczęścia i przerażenia jednego podnosiło je inne nieszczęście i przerażenie. Teleżuk ujął je w dwie wielkie dłonie i stanąć na nogach mu dopomógł.
 — Olek raniony?
 — A toż?
 — Ciężko?
 — Pewno nie, bo ot tu!
 Na ramieniu swem ukazał miejsce, gdzie odzież chłopca miała czerwoną plamę.
 — Wyzdrowieje... Bóg da... Ale to detyna... kiedy boli, to matki woła... i Janek bardzo płakał...
 — Robaki! Skarby moje! Teleżuk! konie zakładaj! Inka składaj rzeczy!
 Wtem dwie drobne istotki przez Teleżukową do izby wepchnięte, dwa cienkie, żałośne czegoś głosiki.
 — Mamciu! matuchno! mamusiu!
 Wszystkiemi czterma łapkami uczepiły się szyi matki i do twarzy jej drobne głowy przytula-