Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/281

—   271   —

 — Pozwólcie, barynia (pani)! Wy w traurie (w żałobie).
 Chciała usunąć natręta i pędzić dalej, lecz ciemne palce policjanta przedramię jej ujęły tak silnie, że stanąć musiała.
 — A toż co? Czego pan chce odemnie?
 — Wy w czarnej sukni! W czarnych sukniach chodzić nie dozwolono.
 Ach tak! Słyszała o tem, ale wyleciało jej to z głowy. Przypomniała sobie teraz.
 — Także historja! A kiedy ja innej sukni niemam!
 Jak wicher odwróciła się, zanim policjant opamiętać się zdołał, odbiegła i do pierwszego lepszego sklepiku wpadając, zawołała.
 — Wstążki dajcie! Kolorowej! Najkolorowszej! prędzej!
 — Najkolorowszej? To może czerwonej?
 — Niech będzie czerwona! Wszystko jedno!
 Kupiła wstążkę bardzo szeroką, a tak czerwoną, że na jej widok wszystkie byki ze wściekłością rogi by ku niej nastawiały, i skleiwszy z niej natychmiast kokardę wielkości olbrzymiej, u szyi ją sobie, do sukni przypięła. Nosiła ją odtąd stale i na ulicach miasteczka zdala już, zdala, po tym punkcie jaskrawym poznać można było, że ona to idzie.
 Wobec czerwoności motyla, rozpinającego u jej szyi ogromne skrzydła, znikał z przed oczu ludzkich nadzwyczajny kształt jej przedwiecznego, płaskiego kapelusza, znikał niezwykły również w pierwotnej prostocie swej krój jej czarnej sukni, lecz nie