Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/32

—   22   —

wolno było służyć w jeździe, bo ja na koniu to do wszystkiego, a pieszo, to jakoś... tak jakoś... Ale proszę tylko — i jak pan naczelnik rozkaże, tak się stanie. Tylko to jeszcze powiedzieć muszę, że mam konia El Raszyda, takiego, co to w sam raz... do takiej służby w sam raz...
 Zmieszał się znowu, umilkł.
 Naczelnik zaś z twarzą wciąż ku niemu podniesioną, tkwił w nim wzrokiem i na usta — pierwszy raz odkąd tu przybył — wykwitać mu poczynał uśmiech. Wykwitał, bo dziwnie świeży był, szczery, perłowy od rzędu zębów białych, które w nim błysnęły. Przytem łuna radości twarz mu opłynęła i z czoła spędziła posępną zmarszczkę. Z wesołym prawie gestem zawołał:
 — Ale owszem, zgadzam się, aby pan służył w jeździe i nawet...
 Tu głos jego nabrał tonów zupełnie wesołych.
 — Ponieważ pan ma konia El Raszyda, co to w sam raz, mianuję pana swoim adjutantem.
 Aż po brzegi złotych włosów z radości zarumieniony młodzieniec przed naczelnikiem złożył głęboki ukłon i siadając, ku wysokiemu brunetowi, którego czasem Scypjonem nazywano, z porozumiewawczem skinieniem głowy rzucił zagadkowe słowa:
 — A co, Feliksie! Widisz! I ja z tobą...
 Snadź o czemś wątpili wspólnie i znać, że tamten wybierał się także do jazdy.
 Ale teraz wstał z krzesła swego naczelnik:
 — Skończone są na dzisiaj narady nasze. Mów-