Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/344

—   334   —

 — Oktuniu! może ty...
 Amazonka, igłę z nicią przez kaszmir przewlekając i głowy jasnozłotej z nad roboty nie podnosząc, głośno na cały pokój, na nutę słynnej wówczas arji: Rachelo, kiedy Pan, w dobroci niepojęty“ — zaśpiewała i zatrelowała.
 — Nie u-miem — nie u-miem — dajcieee-mi święęę-ty pooo-kój!
 Marylki Jaroszyńskiej zawołać, panna służąca to jest, której trzej bracia do partji idą. Ufać jej można, jak zresztą całej służbie.
 Przywołana wbiegła. Sukienka w żałobne kratki, głowa w loczkach, żywa, fertyczna, śmiała. Dowiedziawszy się o co chodzi okiem znawczyni futerka barankowe, siwe i białe, obejrzała, poczem ze wzruszeniem ramion:
 — I to ma do stu czapeczek wystarczyć jeszcze takich kwadratowych! Żarty chyba! Ledwie może do sześćdziesięciu wystarczy.
 — Jezus Marja! Co ty wygadujesz, Marylko!
 — Bóg wie, co pleciesz!
 — Nie znasz się!
 — Nieszczęście przepowiadasz...
 — Tu żartów niema! To byłoby nieszczęście!...
 — O nowem sprowadzaniu ani myśleć!...
 — Gdzież tam! czasu już niema...
 — Krój, Marylko! Zaczynaj krajać! Zobaczysz, że wystarczy...
 Ręce błagalnie złożyła i głosikiem cienkim zawołała:
 — Boję się! Jak mamę kocham, nie wystarczy,