Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/353

—   343   —

dwie od rosy błyszczące niezapominajki i wszystko razem na srebrnej kądzieli położył.
 Nic wcale tedy nie obchodziło nas to, że p. Burakiewicz za interesem jakimś zapewne do gospodarza domu przyjechał i szyłyśmy dalej, w robocie i milczeniu pogrążone, gdy nagle głos na uroczystą nutę nastrojony mówił.
 — Memento mori!
 To Oktunia, ręce na kolana opuściwszy i żałośnym wzrokiem po nas wodząc, słowa te pogrzebowe wymówiła i dodała.
 — Jak w klasztorze, gdy na Silentjum zadzwonią...
 — Jak u kamedułów, — szepnęła Stefunia.
 — Dla czego nie rozmawiamy? — Rozmawiajmyż!
 Aha? Dla czego nie rozmawiałyśmy! Łatwo to powiedzieć: rozmawiajmy! Kiedy ręce niewprawne coś z wielkiem staraniem i niemniejszym zapałem robią, usta aż oddymają się, lub aż zaciskają się z gorliwości, z wysilenia, a głowa im słów żadnych nie podpowiada.
 — Przeczytajmy cokolwiek!
 — Niech kto głośno poczyta!
 Dobrze! Ale w takim razie jedna para rąk od roboty się oderwie. No niech tam! Godzinkę, jaką, dwie — para rąk popróżnuje, za to innym przyjemniej pracować będzie.
 Skoczyłam do sąsiedniego salonu, wzięłam ze stolika ogromnie wówczas czytywaną, rozrywaną broszurę, w której Edmund About dokonywa no-