Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/359

—   349   —

wa... Niewiedzieć zkąd się wzięła, bo z nami tu nie szła i później zapewne cichutko się wsunęła, a teraz aż loczki jej nad czołem od energji trzęsą się i ręce szeroko się rozkładają, gdy ogromnie rezolutnie mówi.
 — Jabym jedną połę ucieła — i już!
 Skamieniałyśmy, zamarłyśmy z przerażenia, którem propozycja ta nas przejęła, ale potem wskrzesłyśmy i poczęły zamieniać z sobą słowa cichutkie, szybkie, spojrzenia porozumiewawcze, palące... Aż przyszła sekunda, tak, na zegarze czasu zadzwoniła sekunda (jeżeli wogóle zegar jakikolwiek sekundy wydzwania), w której kilka ust jednogłośnie i z determinacją jak śmierć stanowczą wyszeptało.
 — Wincusiu odkroj połę!
 Wezwana, cała w błyskawicach swoich stalowych ozdób i w ognistych wypiekach, które na policzki się jej wybiły, jak jastrząb jaskółkę, jak chart zająca, jak podobno szatan duszę potępioną, futro p. Burakiewicza porwała i już je na stole przedpokojowym rozłożyła, gdy nagle zawachała się...
 — Jakże to? tak z wierzchem, z watą, z podszewką razem ciąć?...
 Do Czernickiej się zwróciła.
 — Czerniusiu, poradź! Sama odkrój! Ty to porządnie przynajmniej zrobisz!
 Sztuka byłaby u cudzego futra połę uciąć — porządnie! Więc też Czernisia obu rękami za głowę się schwyciła.
 — Święty Boże, święty mocny! Jabym cudze