Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/377

—   367   —

sających w dół gałęzi czyniła brodę długą, brzoza wysmukła i cała w długich, ku ziemi opadających warkoczach świerk wyprostowany, w hełmie z iglicą strzelistą na szczycie, odpowiedzieli chórem przyciszonych szumów:
 — To jest mogiła!
 — Taka wielka, taka wielka, taka wielka mogiła! — zadziwił się Wiatr.
 Brzoza westchnęła:
 — A krzyżyk tak mały!
 A dąb zagadał:
 — Śpi w niej wiele serc mężnych, spalonych na ołtarzu...
 — Wiele serc, a krzyżyk jeden — zadziwił się znowu Wiatr.
 A brzoza znowu westchnęła:
 — I taki mały, biedny!
 Wyprostowany świerk potrząsnął hełmem, zdobnym w strzelistą iglicę, i przemówił.
 — Jam najwyższy w tym lesie, najdalej widzę, wiem: są na ziemi bohaterzy wieńczeni i nie wieńczeni, mający pomniki i ich nie mający.
 Nabożnie Wiatr wyszeptał pytanie:
 — Jest że to mogiła bohaterów?
 — Bezimiennych — odpowiedział świerk.
 A dzwonki liljowe, gęsto dokoła krzyżyka rosnące, cicho zadzwoniły:
 — Pomarłych młodo, młodo...
 — I w mękach — szepnęła róża dzika, u szczytu pagórka rosnąca, przyczem od rubinowego ser-