Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.1.djvu/138

 — Dobrze nam tu, na rodzinnych drzewach naszych rodzić się i umierać! Krótki nasz żywot czynicie nam bezpiecznym i błogim, rodzinne drzewa nasze!
 Lipy, wiązy i klony, pochylając się ku sobie, zcicha szumiały:
 — Korzeniami tkwimy w rodzinnej ziemi naszej, słońce nas ogrzewa, wieczorna rosa poi! Bądźcie błogosławione, rodzinne nasze słońce, roso i ziemio!
 W tak szumiących gałęziach poruszyły się drobne ptaki i sennie zaszczebiotały:
 — Miłe gniazdka! Miękkie, ciepłe, kochane gniazdka nasze rodzinne!
 A swawolny wietrzyk spadł z wysokiej gałęzi i, jak zwinny wężyk po trawach mknąc, szeleścił:
 — Trawki świeże i wonne! Wszakżeście wy moje dawne, odwieczne znajome, rodzinne trawki moje!
 Nawet żaby u skraju łąki ozwały się chórem i z pychą oznajmiały światu:
 — Dobrze nam tu! dobrze nam tu! Dobrze nam tu, nad rodzinnym ruczajem naszym!

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.