Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.1.djvu/59

 — To głowa — zauważyłem — a kieszeń?
 Uśmiechnął się z zadowoleniem.
 — To najmniejsze! Lokuję kapitał na dobry procent. Tylko nudzi mię to, trudzi, denerwuje, zjada... Wprawdzie są tapicerzy, dekoratorzy, dostarczyciele i t. d., ale nie mogę zupełnie spuścić się na nich. Dysponuję, kontroluję, pani moja na swoją rękę dysponuje, przyszły papa na swoją... Codziennie debatujemy...
 Tu znowu rzucił się w bok, nizko schylony poszukał czegoś na ziemi i, wyprostowawszy się, powracał. Przyszło mi na myśl, że ten Uebermensch dostał bzika.
 — Co pan takiego robi? Czego pan szuka?
 — Śmiej się pan ze mnie; ja sam śmieję się z siebie — odpowiedział i zaśmiał się, ale nie szczerze.
 Potem mówił dalej:
 — Fantazya... czysta fantazya i gorzej jeszcze, bo sentyment, czy ja wiem.... mais c’est plus fort que moi!
 Stanął, plecami oparł się o pień drzewa i zapytał:
 — Pamięta pan las w Kalinówce?
 — Naturalnie, przecież tam byłem nie dawniej, jak przed dwoma laty.
 — Więc już po wyjściu za mąż panny Władysławy?
 — Panna Władysława nie wyszła za mąż.