Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.1.djvu/81

wyprowadzić kazał. „Pijak!“ — krzyczał. — A pijak! to i cóż? Czy wprzódy byłem pijakiem?
 — Może z moich stro-o-o-n...
 Butelki i czarki od uderzenia pięścią w stół zadzwoniły.
 — Ale ja jemu pokażę jeszcze, kto ja taki! Jeszcze mnie z kuli ziemskiej nie zrzucili! jeszcze wrogi moje przedemną, z rękami jak struny...
 — „A gdy, ptaszku, nie przylecisz
 Z tych tam pięknych stro-o-on“...
 Nagle umilkli obaj, niewiedzieć dlaczego; długo głęboko patrzyli sobie w oczy i głowami trzęśli, trzęśli, wciąż milcząc.
 Krępy pierwszy śmiechem parsknął, z ławy zerwał się i, z rękami na kłębach przed gospodarzem stojąc, krzyczał:
 — Niech tylko papiery przyjdą, a ja znowu w górę pójdę; w górę... na wysokiem krześle siądę i wrogom moim figę pod nos, a kolanem w plecy...
 Dyśkant śpiewał:
 — „Nikt tu po mnie nie zapłacze,
 Bo ja z obcych stro-o-on“...
 — A ty, Tanieczku, pożałujesz, że czekać na mnie nie chciałaś! Za mąż poszłaś! Aha! A teraz ja na wysokiem krześle siedzę, karetą jeżdżę, po dywanach chodzę, a ty, gołąbko, żałujesz, aha!
 Gospodarz szkłem przy bufecie brząkał, w ciemnym kącie zegar tętnił; za oknem, po zamarzłym śniegu zgrzytając, przelatywały sanki, z których