Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.2.djvu/103

 — Po co to kuzynka wiecznie w tych książkach siedzi i tylko powód do żartów z siebie daje! — markotnie zagadał pan January.
 Wszystko to mówiąc, wtargnęli do pokoju i otoczyli ją ścisłem kołem. My tylko z Idalcią zostaliśmy we drzwiach i najbliżej nas młodsza z panienek, Marynia. Tamci zaś gadali jak najęci:
 — Proszę pokazać, co pani czyta!
 — Proszę lepiej trochę nam głośno poczytać!
 — Dobry projekt! Niech pani nas zbuduje, panno Różo!
 — Albo rozrzewni...
 Ona, zrazu, jak bywało zwykle w podobnych wypadkach, oblała się rumieńcem i błyskawicą strzeliła z oka; lecz zaraz spokojnie wzięła ze stołu otwartą książkę. Tylko na cienkich wargach miała ledwie dostrzegalny, ciekawy uśmieszek, który zauważyłem nieraz, a który zdawał się litościwe drwić z tych, co z niej drwili.
 — Aha! przeczyta nam pani stroniczkę o Adolfie i Maryi...
 — A może o sztuce mięsa z parmezanem...
 — Niech państwo już cicho będą! Słuchamy!
 — Słuchamy! Słuchamy!
 Z takim lekkim ukłonem, z jakim zazwyczaj dobrze wychowana kobieta przystaje na objawione jej żądanie, Róża rzekła:
 — Owszem. Jeżeli państwu sprawi to przyjemność, przeczytam.
 I głosem zrazu cichym, potem coraz pewniejszym i nabierającym dźwięków wcale miłych i dobitnych, czytać zaczęła: