„Kobieta, jak i mężczyzna, należy do rodzaju ludzkiego; jak on, ma ona do spełnienia, po za płciowém powołaniem swojém, ludzkie zadanie.
Tak więc, czy zapatrujemy się na niedostatki i błędy kobiet w rodzinie, czy dostrzegamy śmieszności, ułomności i cierpienia kobiet nieposiadających rodziny, zawsze dochodząc źródła tego, widzimy, że płynie ono z fałszywego początku istnień kobiecych.
Wyszedłszy ze spaczonego stanowiska, paczą one sobie życie całe, nie zabrawszy na drogę zapasu sił i wiedzy, karmią się potém trucizną grzechów, próżności, niedorzecznych przesądów i zamiłowań. Nie widząc jasno celu, jakiemu winny oddać życie swoje, albo widząc go z za mgły marzeń dziecięcych, nie mogą przejąć się dlań wielką miłością i zrozumiéć dróg, jakie doń prowadzą. Nie miłując zaś żadnego celu prawdziwie ludzkiego, nie znając społeczności, wśród któréj żyją, nie wiedzą, jakby najpożyteczniéj służyć jéj mogły i nie dościgają wysokiego śród niéj człowieczego i obywatelskiego stanowiska.
