Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/213

 Księgarz skłonił się.
 — Tak, przerwał. Pan Świcki pozostawił przyjazne i pełne szacunku wspomnienie u wszystkich, którzy znali go bliżej.
 — Przypomniałam sobie, ciągnęła Marta, że kilka razy przyjmowałam pana w domu moim, jako miłego gościa...
 Księgarz skłonił się znowu z uszanowaniem.
 — Wiem o tem, że jesteś pan nietylko księgarzem, ale i wydawcą... że zatem...
 Głos jej słabł i cichł stopniowo, umilkła na chwilę. Nagle podniosła znowu głowę, splecione dłonie wyciągnęła nieco przed siebie i odetchnęła głęboko parę razy.
 — Daj mi pan pracę jaką... wskaż drogę... naucz mię, co mam czynić!...
 Księgarz wydawał się w istocie nieco zdziwionym. Patrzał przez chwilę na stojącą przed nim kobietę wzrokiem uważnym, niemal badawczym. Ale piękna i młoda twarz Marty nie przedstawiała bynajmniej trudnej do odczytania zagadki. Bieda, niepokój, daremne pragnienia i gorące błaganie zakreśliły ją bardzo czytelnemi znakami. Rozumne siwe oczy księgarza badawczo z razu, a nawet nieco surowo patrzące z pod szlachetnego czoła miękły zwolna, aż w smutnem zamyśleniu okryły się powiekami. Przez chwilę pomiędzy dwojgiem tych ludzi panowało milczenie. Księgarz przerwał je pierwszy.