Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/284

 — Dalibóg! zaczął, znowu szerokimi krokami przebiegając salonik, kobieta to niepospolita! kochać nieboszczyka męża w kilka miesięcy jeszcze po jego śmierci? Jakże to wzniośle! cóżby to było dopiero, gdyby pokochała teraz kogoś żyjącego! O! gdybym mógł być tym szczęśliwcem!
 — Bardzo być może, iż mógłbyś pan być tym szczęśliwcem, odezwała się kobieta, siedząc przed kominkiem. Nie odwróciła jednak głowy i nie uczyniła poruszenia żadnego. On przyskoczył ku niej. Żywe rumieńce pokrywały jego policzki.
 — Mógłbym być! zawołał, a więc nie wydarła mi wszelkiej nadziei! O! piękna, śliczna, złota, brylantowa pani Karolciu, zlituj się nademną! jestem naprawdę szalenie rozkochanym! mógłbym być tym szczęśliwcem, jeżelibym... powiedz pani, błagam, zaklinam, jeżelibym co?!...
 Kobieta poraz pierwszy podniosła na niego oczy. Na dnie źrenic jej, w podniesionych nieco brwiach, w ruchomych kątach warg delikatnych, leżał nieopisany wyraz szyderstwa.
 — Jeżelibyś pan, wyrzekła powoli, jeżelibyś starał się o jej rękę i chciał z nią ożenić się.
 Słowa te wywarły na Olesiu wpływ ogłuszający i odurzający. Przez chwilę stał nie-