Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/286

 — Naturalnie że żartowałam, rzekła krótko i znowu patrzała w rozżarzone węgle.
 Wesoły Oleś coraz bardziej był wzburzonym.
 — W jakimże humorze jesteś dziś pani, sarknął, czy nie dowiem się niczego już więcej?
 — Nudzisz mię pan śmiertelnie, odrzekła kobieta.
 — Gdzie ona mieszka? nalegał, młody człowiek.
 — Nie wiem, zapomniałam ją spytać o to.
 — A to wyborne! cóż ja teraz zrobię? przyjdzie mi ją szukać, ale miasto jak las, nim ją znajdę, znowu o niej zapomnę...
 Wymówił to z nadzwyczajnem wzburzeniem, z gniewem prawie i żalem w głosie. Obawiał się, aby niestałość pamięci i codzienna wielka liczba wrażeń nie odebrały mu tego, co go w tej chwili zajmowało namiętnie. Nagle strzepnął palcami, wydał okrzyk radości i poskoczył znowu w stronę kominka.
 — Eureka! zawołał, wszakże jest szwaczką? gdzie czy w jakim zakładzie? Piękna, śliczna, złota pani Karolciu, powiedz...
 Kobieta wstała i szeroko ziewnęła.
 — A tam... przy Freta ulicy, w szwalni Szwejcowej, rzekła z wyrazem najwyższego znudzenia, idźże już pan sobie teraz, muszę ubierać się do teatru... Oleś zdawał się być uszczęśliwionym.