Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/310

 — Byłeś pan tak dobry, że wspomogłeś mię poradą i datkiem, przyzłam więc znów do pana...
 — Czemże pani służyć mogę?
 Przemawiał grzecznie, ale zimniej jak wprzódy. Roztargnione jego oczy zwracały się co chwila ku leżącym na stole papierom.
 — Utraciłam zajęcie w szwalni, w której zarabiałam 40 gr. dziennie. Czy nie wiesz pan o jakiem miejscu stosownem dla mnie, o jakiemkolwiek...
 Księgarz spuścił oczy i stał chwilę w milczeniu.
 Do uprzedniego zakłopotania jego dołączyło się teraz trochę zmieszanie a nawet zniecierpliwienie.
 — A! rzekł po chwili, czyniąc obu rękami gest oznaczający pożałowanie, trudno, pani! trzeba coś umieć, trzeba koniecznie coś umieć...
 Nie dokończył swej myśli i umilkł. Marta ściskała w obu dłoniach końce chustki, którą miała na głowie.
 — A więc, rzekła po chwili, cóż ja uczynię?
 Powiedziała to w taki sposób, że księgarz podniósł wzrok i popatrzył na nią uważnie. Głos jej posiadał dźwięki krótkie i nieco ostre, w zapadłych oczach palił się ogień, ale nie boleści jak dawniej, nie milczącego, przejmującego błagania, lecz jakby tłumionego