Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/334

ziemi posłania. Dziecię z rumianą od gorączki twarzą rzucało się na niem w pół nie przerywanem kaszlem i niewyraźnemi skargami.
 Lekarz obejrzał się za krzesłem zapewne. Nie ujrzawszy go, przyklęknął na ziemi. Kobieta stała u nóg posłania, niema i nieruchoma z ponurym ogniem w oczach.
 — Jak tu zimno! rzekł powstając mężczyzna.
 Kobieta nic nie odpowiedziała.
 — Na czemże pisać będę?
 Na oknie stała flaszka z atramentem, leżały pióro i arkusz papieru. Lekarz zgięty na wpół zapisał receptę.
 — Dziecko ma zapalenie kanału oddechowego, inaczej bronchit. Ogrzej pani izbę i lekarstwo dawaj pilnie.
 Powiedział jeszcze słów kilka i podjął z ziemi kapelusz.
 Kobieta sięgnęła do kieszeni i w milczeniu podała mu rękę z pieniądzem w dłoni. Lekarz raz jeszcze szybkie spojrzenie rzucił dokoła i nie wyciągnął swej ręki.
 — Nie trzeba, rzekł już przy progu, nie trzeba! Dziecko słabe jest i wyniszczone. Choroba będzie długa i lekarstwa zapewne liczne. Jutro przyjdę.
 Odszedł. Wdowa upadła na kolana przed