Strona:Eliza Orzeszkowa - Marta.djvu/88

 Oleś wyprostował się, wzniósł oczy w górę i powtórzył z cicha:
 — De l‘in-di-ca-tif! co za anielski głosik!
 W gabinecie panowała znowu cisza. Uczennica zajęta widać była pisaniem i po chwili dopiero ozwała się.
 — Batau! nie wiem, pani, jak się pisze bâteau. Eau czy au?
 Odpowiedzi nie było, nauczycielka milczała.
 — O! szepnął Oleś, ciężko coś idzie mojej bogini! nie wie podobno co odpowiedzieć na pytanie tej małej mądrali... a może marzy... ach!
 Na palcach odszedł od drzwi i stanął przy oknie, zaledwie jednak spojrzał przez szyby na dość ludną i ruchliwą ulicę, zawołał:
 — Co widzę! panna Malwina tak rano już na mieście? Biegnę, lecę, pędzę!
 Mówiąc to, pędził w istocie ku drzwiom i z wielkim impetem otwierając je, spotkał się oko w oko z Maryą, która do salonu wracała.
 — Dla Boga, rzekła gospodyni domu, cofając się do przedpokoju, dokądże tak pędzisz? Czy do bióra?
 — Zobaczyłem przez okno pannę Malwinę, spiesznie wkładając paltot odpowiedział młody człowiek, poszła ku placowi Krasińskich, zapewne do sklepów po sprawunki. Muszę przecież być tam z nią koniecznie...