Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/149

 — I czegoż ci tak smutno? czy tego że obywatel twój nie ukazał się już u nas od dwóch tygodni?
 — I czemże on jest w porównaniu z księciem Dżalmą! — wypowiada w zamyśleniu najstarsza — i tęskne spojrzenie dość pięknych oczu posyłając za szyby, topi je w czarnych nurtach rozlewającego się pod oknami Styksu.
 — A któżto taki ten książe Dżalma? — raz jeszcze zapytuje wystrzygająca.
 — Lepiejbyś zrobiła — z chmurną powagą odpowiada czytająca — gdybyś mnie się o nic nie pytała. Wstydzę się doprawdy za ciebie.
 — Nadaremnie się wstydzisz; wiedzieć wszystko jest twoją rzeczą, bo przecież nie darmo ojciec przezwał cię „rozumną“.
 — O, ten ojciec! on tylko przezywać umie, nic więcej!
 — Tym razem jednak jestem pewna, że przyznajesz ojcu wielką trafność w dawaniu przezwisk...
 — To pewne, że ciebie bardzo nietrafnie przezwał „dowcipną“.
 — Cóż, alboż nią nie jestem?
 — Chcesz nią być, ale nie jesteś.
 — Patrz! to zupełnie tak jak ty rozumną! Chcesz nią być, ale nie jesteś.
 W tej chwili panna obrębiająca falbankę, zaśmiała się głośno i przeciągle.