Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/150

 — I z czegóż ty znowu się śmiejesz „piękna“? — z dumnie namarszczonem czołem zapytała najstarsza z sióstr.
 — Z was, rozumnej i dowcipnej! — nic nie robicie, tylko się kłócicie.
 — Chciałabym wiedzieć co ty robisz lepszego...
 — Ba! — zaśmiała się Dowcipna, — ona myśli o panu Sylwestrze...
 — I nie kłócę się nigdy — dorzuciła najmłodsza.
 — Nic dziwnego — ciągnęła średnia, — nie kłócisz się bo wiesz, że gniew piękności szkodzi, a ty przecież jesteś piękną...
 — Czy cię to martwi, dowcipna moja siostro?
 — Widzisz — zauważyła Dowcipna, — wyglądasz jak człowiek który sam o sobie mówi, że milczy. Tylko co powiedziałaś, że nigdy się nie kłócisz, a teraz zaczynasz kłótnię...
 — Słuchajno, Dowcipna! — ozwała się najstarsza, czy to być może abyś ty nie wiedziała, kto jest Adrjanna de Cardoville i książe Dżalma?
 — Jak cię kocham, niewiem.
 — W takim razie i to jest wątpliwe.
 — Jakto, najdroższa siostro, nie wierzysz że cię kocham?....
 — Mówisz mi: „najdroższa siostro“, tak jak ojciec mamie: „najukochańsza żono“....
 — To też spodziewam się że ojciec mamę kocha...
 Na te słowa trzy panny jednocześnie podniosły