Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/173

 — Tak, najdroższy mężu, — potwierdziła żona; są jednak pomniejsze jeszcze sprawy, o których pomówićbym z tobą chciała. I tak: właściciel sklepiku znajdującego się na rogu najbliższego zaułka...
 — Wiem, wiem! — wymówił Suszyc.
 — Właściciel domu, w którym mieszkamy...
 — Wiem, wiem! powtórzył ojciec rodziny.
 — Rzeźnik i piekarz, a także woziwoda...
 Suszyc obie ręce zapuścił w kieszenie surduta.
 — Mój ojcze, — ozwała się Dowcipna powstając, — bardzo mi przykro doprawdy, ale widzę się zmuszoną prosić cię o nowe buciki i kapelusz...
 — Mój ojcze, — z kolei wymówiła Rozumna powstając także; mówiąc o mnie, mama zapomniała dodać, iż abonament mój w czytelni już ukończony, i nie będę miała wkrótce książek. Nie mogąc zaś czytać, nie będę miała o czem...
 — Rozmawiać z obywatelem, dokończyła Dowcipna.
 — Tak jest, — marszcząc brwi potwierdziła starsza siostra.
 W tej chwili podniósł się także z krzesła młody człowiek ze spuszczonemi oczami.
 — Mój ojcze, — rzekł cichym bezdźwięcznym głosem, — od kilku już dni nieprzestaję cię prosić, abyś mi dał pewną sumę pieniędzy...
 — Mój mężu! — przerwała matka rodziny, — ośmielam się zanieść prośbę do ciebie o Ferdynanda.