Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/234

tłem lampy leżała spra liczba nierozpieczętowanych listów.
 — Panie hrabio! — ozwał się służący.
 — A co mój Wincenty? — zapytał hrabia odwracając twarz z dobrotliwym uśmiechem.
 — Jest tu ktoś, co pragnie widzieć się z panem hrabią.
 Oczy Horskiego niespokojnie zamigotały; nie chciał może spotkać się w tej chwili z natrętami.
 — Któż to taki? — zapytał.
 — Pan Kazimierz Chmurski!
 — A! Kazio! — zawołał hrabia, — i cała twarz jego rozjaśniła się wyrazem serdecznej radości. Proś go tu, mój Wincenty, proś zaraz. A czy dawno czeka na mnie?
 — Od pół godziny.
 — Proś go tu, proś.
 Sługa oddalił się, a hrabia przerzucał tymczasem kilka leżących na biurze zapisanych arkuszy. Jakiś nakreślony na nich wyraz uderzył snać jego uwagę, i po chwili tak ją całkiem pochłonął, że pochylił głowę nad papierem, przebiegał oczami wiersze, i zdawał się tonąć coraz głębiej w tych nurtach myśli, które pociągały go i chłonęły, a mgła dziwnego jakiegoś roztargnienia czy zapatrzenia, przedzielała źrenice jego od otaczających go przedmiotów. To też nie słyszał jak otworzyły